Przejdź do głównych treściPrzejdź do wyszukiwarkiPrzejdź do głównego menu
czwartek, 28 marca 2024 09:39
Reklama

Z podróżnej torby. Liguria (8)

Z podróżnej torby. Liguria (8)

Tu, w Portofino, przez całą noc…

Nasz pobyt w gościnnej i zaskakująco pięknej Ligurii, nie ograniczał się tylko do zwiedzania opisywanych w poprzednich odcinkach urokliwych miasteczek na Cinque Terre. Będąc w tej części Włoch odwiedzaliśmy także inne perełki architektury, natury i gościnności.

Jednego poranka wybraliśmy się do znanego, choćby z piosenki, Portofino.

Właściwie  sam tekst „Miłość w Portofino”, Freda Buscaglione,  włoskiego muzyka i piosenkarza wystarczy, aby wyobrazić sobie jakie uroki i tajemnice kryje to miasteczko.

„Jest długie lato w Portofino
I dużo gości z wszystkich stron
I strumieniami płynie wino
Tu, w Portofino, przez całą noc…” 

Jeszcze na początku dwudziestego wieku Portofino było niewielką rybacką osadą, znaną ze swojego naturalnego uroku, który zawdzięcza głównie ciekawemu położeniu. Jak zwykle piękne miejsca są magnesem przyciągającym poetów, malarzy i takich jak ja, zwykłych turystów. Swego czasu w tym miejscu szukały wytchnienia gwizdy kina m.in. Ingrid Bergman czy Elizabeth Taylor, które pokochały tę  cichą i skromną wioskę. Zachwyciły się piękną naturalną i niczym nie zmąconą prostotą, bliskością morza i leniwie kołyszącymi  się na falach promieniami zachodzącego słońca. 

Miasteczko rozciąga się nad zatoką, okoloną wzgórzami z parkiem krajobrazowym  Parco Naturale di Monte di Portofino.  W latach 50-tych nastąpił dynamiczny rozwój i ta cicha, urokliwa miejscowość  urosła do rangi ekskluzywnej turystyki. Portofino stało się wcieleniem luksusu, miejscem gdzie warto było, a nawet należało się pokazać. Od tamtej pory Portofino oblegają tłumy wycieczkowiczów, nacierających tu od strony lądu i wody.

Różnej wysokości kamieniczki i zwykłe domki, w ciepłych pastelowych kolorach,  otulają  port i oddzielają go od dość wysokiego brzegu, na który można wejść, pokonując dziesiątki kamiennych schodów. Zmęczenie i zadyszkę po wejściu na wierzchołek wynagradza piękny, rozległy widok na port w kształcie podkowy i narastająca cisza, zakłócana tylko śpiewem ptaków,  bo i im wyżej wejdziemy, tym dociera do nas mniejszy hałas skuterków i gwaru z uliczek, po których przelewa się potok przyjezdnych. 

Cuda nie tylko natury

Ale od początku... Jak zwykle w zatłoczonych włoskich miasteczkach, tak i tym razem, znalezienie wolnego miejsca na parkingu  graniczyło z cudem, ale się udało. I zaraz, gdy tylko wyszliśmy z podziemnego garażu na ulicę wchłonęła nas fala turystów, jak się później okazało, podążających w stronę zatoki. Pierwsze wrażenie lekko otumaniające i narkotyczne. Zaskoczył nas widoczny kontrast między prostotą architektury  z jednej strony, a  przepychem natury, która szczodrze obdarzyła to miejsce, z drugiej. Ja bym dodała jeszcze trzecią stronę, a mianowicie, nieprzebrane tłumy głośnych i wszędobylskich  turystów.

Wracam na wzgórze

Mieniące się w słońcu krzewy opuncji i palm wśród innych drzew, gęsto porastających  wzgórze,  malowniczo spinają turkusowo granatową taflę wody i purpurowe zachody słońca, którego promienie, daleko na horyzoncie zażywają kąpieli w ciepłych wodach  Adriatyku. 

Rozgrzane w słońcu pinie i tymianek, które na tym klifie  znalazły swoje miejsce, pachną nieziemsko. A różne odcienie zieleni, okalającej cypel mącą jedynie czerwone dachy ukrytych w niej domów schowanych w oliwkowych zagajnikach i winnicach. Z dala widać zameczek Castello Brown, położony wysoko nad cyplem. W przeszłości miejsce to, na zmianę zajmowali wicehrabiowie Mediolanu. Podobno  pojawił się tam nawet Bonaparte. 

Po wspinaczce na szczyt cypla i powrocie nad zatokę  zafundowaliśmy sobie nagrodę. Espresso i pyszne włoskie lody. Usiedliśmy na powietrzu, w kawiarence tuż przy porcie jachtowym. Czy można chcieć więcej? Pewnie tak. Ciszy, szumu fal i nie zasłoniętego zachodu słońca.

Wszystko co dobre

ma swój koniec. W drodze powrotnej, jadąc wzdłuż morza wstąpiliśmy do Sestri Levante. Tu również, schowana nieopodal centrum liguryjskiego miasteczka,  czekała na nas czarująca zatoczka Baia del Silenzio, czyli Zatoka Ciszy. Miasteczko, jak wiele innych w tym rejonie urokliwe, kolorowe i pełne zieleni.  Sestri Levante to przede wszystkim plaże, które zapraszają do wypoczynku wśród typowo turystycznych atrakcji. Wiele domów z wakacyjnymi apartamentami od wody oddziela tylko ciepły piasek,  gdzie poza pławieniem się w słońcu można  także siedząc na zanurzonych w nim krzesełkach rozkoszować się smakołykami z lokalnych trattorii. Poza plażingiem wolny czas można również spędzić w pięknych ogrodach, muzeach lub na zwiedzaniu zabytków, ale nie jest ich tu wiele.

Kolejny dzień pobytu to wycieczka do Cerrary i Pietrasanta

Carrara jest szczególnie znana w świecie z pobliskich kamieniołomów, gdzie od czasów etruskich wydobywano marmur. W tym pięknym, białym marmurze kararyjskim rzeźbił m.in.  Michał Anioł i Filippo Brunelleschi. Do swoich rzeźb tutejszego marmuru używał także, wspominany  już przeze mnie polski artysta Igor Mitoraj, który  miał pracownię w pobliżu Carrary, w Pietrasanta. Pietrasanta stała się z czasem międzynarodowym miastem rzeźbiarzy, pracujących  głównie w marmurze i brązie. Miasto,  dziś jest bogato przystrojone rzeźbami mieszkających tu i tworzących w swych warsztatach i odlewniach artystów. Wśród nich nie brakuje  rzeźb Mitoraja. Muszę wspomnieć, że monumentalne figury tego mało znanego w Polsce artysty zdobią nie tylko Cerrarę i inne włoskie miasta, ale także wiele innych miejscowości na całym świecie. Nawet w dalekiej Japonii.

Niestety nie spotkaliśmy mistrza w jego pracowni. Był już ciężko chory i w tym czasie przebywał w szpitalu Saint-Louis w Paryżu, gdzie zmarł 6 października 2014r. Jego szczątki  spoczywają na  cmentarzu w Pietrasanta.  W miejscu pięknym i spokojnym, w którym z wzajemnością zakochał się i zamieszkał, a w 1983 otworzył swoją rzeźbiarską pracownię. Miasto artystów, zwyczajnych turystów  przyciąga sztuką, pięknem, ciszą i malowniczym położeniem u podnóży Alp Apuańskich. Podobno do centrum miasteczka dociera szum morskich fal. 

Spacerując po wyjątkowym  centrum Carrary i Pietrasanta, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki  przenosimy się do innej epoki. Co krok napotykamy ślady obecności wielkich artystów rzeźbiarzy, o których kiedyś uczyliśmy się w szkole. Ale tej tematyce trzeba by poświęcić osobny rozdział. Może kiedyś...  


Tekst i fot.  Wiesława Kusztal



Podziel się
Oceń

Napisz komentarz
Komentarze
Reklama
Ostatnie komentarze
Autor komentarza: LupusTreść komentarza: Narazie zabawa. Oglądaliśmy rzuty. Grzmi tylko oszczepniczka małolatka U-14. Za rok prawda o potędze wyjdzie albo nie. Kto wejdzie na bieżnię, ten jest lekkoatletą, a ten kto z nimi jest na bieżni jest trener z nazwy. Data dodania komentarza: 16.05.2023, 20:44Źródło komentarza: Lekkoatletyka. Sukcesy brodnickich biegaczyAutor komentarza: KuracjuszkaTreść komentarza: Ale NUMER opisał super Redaktor Bogumił! A tak naprawdę - to z czekaniem do sanatorium - to też numer i to w kolejce długiej! A tyle dajemy na NFZ, by zdrowym być i marzyć, by mieć wciąż te dzieścia lat.. kuracjuszka, ale jeszcze bez numeru.....Data dodania komentarza: 11.05.2023, 20:13Źródło komentarza: Sanatoryjny numer 4457Autor komentarza: joko Treść komentarza: Niech się wasz trener nie chwali . Słyszałem ze dawniej jemu wszystkie plany przysyłał i był na obozach jakiś trener z Iławy. Dlatego w mukli miał nawet mistrzów Polski na 400m i w sztafetach. Teraz leci na jego planach, ale wyników medalowych to oni od 6 lat nie mają, bo z tego trenera zrezygnował. Mukla ma nawet dobry do LA stadion a lepiej żeby miała dobrego trenera do medali. Chyba że wpadnie mu jakiś zawodnik co był już mistrzem Polski, to może zrobi z niego mistrza województwa. Data dodania komentarza: 09.04.2023, 09:00Źródło komentarza: Lekkoatletyka. Pot i ciężka pracaAutor komentarza: lolek Treść komentarza: Mierne ta wyniki latem mieliścieData dodania komentarza: 08.04.2023, 20:30Źródło komentarza: Lekkoatletyka. Pot i ciężka pracaAutor komentarza: WiKTreść komentarza: Życzę powodzenia i zachwyconych gości. Oczywiście ciekawa jestem jak kaczka się udała?Data dodania komentarza: 07.04.2023, 23:17Źródło komentarza: Kaczka faszerowana kasząAutor komentarza: CzesiaTreść komentarza: Super Wiesiu! Takie danie po nowemu zrobię na te Święta, bo do tej pory głównym dodatkiem był ogrom jabłek... Dzięki za przepis.. Dam znać, jak smakowała gościom... pozdrawiam już z apetytem! CzesiaData dodania komentarza: 07.04.2023, 17:17Źródło komentarza: Kaczka faszerowana kaszą
Reklama
Reklama