Przejdź do głównych treściPrzejdź do wyszukiwarkiPrzejdź do głównego menu
piątek, 29 marca 2024 15:47
Reklama

Z podróżnej torby. Podróż do Ligurii (7)

Z podróżnej torby. Podróż do Ligurii (7)

Wracam na turystyczny szlak. Tyle  jeszcze zostało do opisania – wrażeń, emocji, przygód.

Z Deiva Marina, jadąc wąską drogą prowadzącą w góry dotarliśmy do Manalge, gdzie przez kilka dni będziemy  mieszkać. Wieczorem, zaraz po przyjeździe, urządziliśmy się w  naszym wakacyjnym domu, pięknie wkomponowanym w liguryjskie wzgórza. Uroku okolicy dodawało zachodzące słońce, które szybko schowało się między łagodne szczyty. Noc była gwieździsta, rześka i długa. Po  podróży pełnej emocji można było godnie się wyspać. Dlatego pierwszy wakacyjny ranek zaczął się skoro świt około godz. 9.00. Uderzyło nas rozgrzane słońcem powietrze, a na horyzoncie błyszcząca morska tafla. Dookoła cisza  zmącona jedynie świergotem ptaków, licznie okupujących gęsto rosnące drzewa  i krzewy. Pełni szczęścia na dzień dobry, dopełniło mocne, włoskie espresso. Gdyby do kawy zjeść jeszcze świeże, cieplutkie cornetto (czyli rogalik), albo brioche (bułeczka), to byłoby to obfite śniadanie (la colazione) po włosku. Włosi zazwyczaj nie tracą wiele czasu na poranny obfity posiłek, typowy dla naszej kuchni.

Strzał mocnej kawy

W Italii zwyczajny  dzień  zaczyna się  od  niewielkiej dawki skondensowanej energii, pobudzającej uśpiony po nocy umysł, ukrytej w  strzale mocnej kawy espresso‚ a do tego słodziutkie ciasteczka i rogaliki. Jak na początek dnia, który budzi się po sutej kolacji  poprzedniego wieczoru, takie śniadanko jest wprost idealne.

Do tego nieśmiertelnego duetu rodem z włoskiego buta,  dołącza porcja świeżych wiadomości prasowych, przeczytanych w zaprzyjaźnionym barze, który oczywiście nie ma nic wspólnego ze znanym nam polskim barem. Taka dawka energii przeciętnemu Włochowi wystarcza do lunchu.

Po wybornym espresso

i wiadomościach z internetu, dla nas obfite śniadanie w iście  polskim stylu. Zwłaszcza na wakacjach nie przewidujemy żadnych szokujących terapii, wprowadzając, choćby drobne ograniczenia w menu. Wręcz przeciwnie. Mamy zamiar rozkoszować się włoskimi smakowitościami. Ponadto, przed nami długi dzień pełen atrakcji i niespodzianek, więc solidna dawka kalorii jest jak najbardziej wskazana.

Z grubsza nakreślając kierunek trasy udaliśmy się w drogę. Do spektakularnych widoków już zdążyliśmy się przyzwyczaić. Góry, wzgórza i trochę niższe pagórki  zajmują praktycznie całą Ligurię i bardzo często wpadają prosto do morza, tworząc pejzaż niezwykle atrakcyjny, szczególnie dla  podróżników spoza Włoch. Wybrzeże Ligurii oprócz wspaniałych krajobrazów i zabytków, posiada wyjątkowo łagodny, śródziemnomorski klimat, który  wpływa na bogactwo rosnącej tu bujnie roślinności.

Penetrujemy fragment riwiery liguryjskiej

położonej pomiędzy cyplem Mesco w okolicy Levanto,  a przylądkiem Montenero przy Portovenere. Już nazwa Cinque Terre, czyli Pięć Ziem, wskazuje, że znajduje się tu pięć miejscowości: Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manarola i Riomaggiore, które mamy w planach odwiedzić. Jest to pięć urokliwie  położonych miasteczek, jak kukułcze gniazda zawieszonych na stromych skałach, twarzą do morza. Te miejscowości  wraz z  Portovenere i archipelagiem 3 wysp – Palmaria, Tino i Tinetto  tworzą malowniczy park narodowy.

Cinque Terre, to według opinii wielu podróżników, zgadzam się z nimi w całości, to najpiękniejszy park narodowy we Włoszech. To magiczne miejsce, swoją atrakcyjnością  przyciąga  tysiące turystów z najodleglejszych zakątków ziemi.

Od pierwszego pobytu we Włoszech, uważałam, że jest to jeden z najbogatszych w cuda natury kraj Europy. Kiedyś swoją urodą urzekały mnie włoskie Dolomity, Sycylia, Sardynia, czy Toskania. Dziś moje serce skradła  Liguria. Nie spotkałam nigdzie indziej, na tak niewielkiej powierzchni,  tylu zapierających dech w piersiach widoków i tak urzekających  miasteczek.  

Patrząc od strony morza, widać kolorową jak tęcza zabudowę, jakby wrośniętą w strome góry i malowniczo skłaniającą się do turkusowej wody. A tuż nad brzegiem skalistych klifów intymne plaże, przedzielone cichymi, zielonymi  zatoczkami. Trochę dalej w głąb lądu porośnięte lasami i winnicami góry, z, jak mówią chodziarze, przyjaznymi dla spacerowiczów ścieżkami. Tu jest niewiarygodnie pięknie. Nie na darmo Park Narodowy Cinque Terre został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Przeżyj to sam

Szwendając się po krainie Pięciu Ziem, myślę sobie, że jestem w najpiękniejszej części Ligurii. Panuje tu nieopisana atmosfera. Tu harmonijnie łączy się piękno i ludzka życzliwość. Jest to jedno z tych miejsc, którego uroku i klimatu nie oddadzą najlepsze fotografie, ani obrazy mistrzów, ani też najbardziej poetyckie opisy. To trzeba przeżyć samemu i zobaczyć na własne oczy. Jeżdżąc po okolicznych drogach podziwiamy nie tylko widoki, ale wręcz koronkową robotę rozwiązań komunikacyjnych. Do prowadzenia dróg, czy linii kolejowych konieczne było wykucie w skałach mnóstwa tuneli, dzięki którym możliwy jest dojazd do wielu nadmorskich miejscowości. Zresztą cały ten pobyt  upływał na przejazdach długimi, czasami jednopasmowymi tunelami. Często, dość długo trzeba było czekać na zielone światło i na wjazd do tunelu.

Po pierwszych wypadach do okolicznych miejscowości uznaliśmy,  że  łatwiej docierać  łodzią, lub pociągiem, niż pchać się wąskimi i krętymi drogami. Myśląc o wygodzie turystów wprowadzono tu Cinque Terre Card, która daje  możliwość bezpłatnego korzystania z linii kolejowych i autobusowych, które rozwożą ludzi po głównych i najbardziej atrakcyjnych  miejscach. Przewoźnicy mają co robić. Skoro teraz, po sezonie, jest tu dość tłoczno, to co dopiero w okresie wakacyjnym. Dlatego zdecydowanie warto tu przyjechać np. we wrześniu.

W sezonie, czy po, turyści szturmują Włoską Riwierę, to popularna nazwa wybrzeża Ligurii, a zarazem najstarszy region kąpieliskowo-uzdrowiskowy Włoch z głębokimi tradycjami i bogatą historią. Nic dziwnego, że z powodu starych i bardzo wąskich uliczek w trosce o bezpieczeństwo, a także o wygodę mieszkańców zmusza się przyjezdnych do zostawiania aut na parkingach usytuowanych na obrzeżach miasteczek. Stamtąd per pedes, czasami i 2 km. do centrum. Optymistyczna wiadomość jest taka, że przeważnie w stronę miasta idzie się z górki, ale po wielu godzinach snucia się po urokliwych uliczkach, powrót pod górę, bywa męczący.

Tęcza na skałach

Ten niewielki region charakteryzują, jakby wrośnięte w skały, stojące na wysokim, stromym klifie kolorowe kamienice. Każda w innym, wyraźnym kolorze, bo jak mówią starzy mieszkańcy tych kamienic, to znaki rozpoznawcze dla rybaków powracających z morza, aby łatwiej trafiali do swoich domostw. Kolejnym, ciekawym architektonicznym pomysłem, specyficznym dla tego regionu, jest  trompe l'oeil, sposób malowania dwuwymiarowej powierzchni, dający złudzenie trójwymiarowości. Takie  malarstwo to iluzja rzeczywistości. Z daleka wygląda jak zasłonki w oknach, balkony tonące w kwiatach, czy ozdobne framugi drzwiowe.

Skąd taki pomysł?  

Podobno w dawnych czasach, za każde okno z widokiem na morze trzeba było do kasy miasta płacić dość duży podatek, dlatego, aby zaoszczędzić pieniądze okna budowano od strony podwórzy, a od morza, aby utrzymać styl budowli, po prostu je domalowywano.

Wiesława Kusztal

 



Podziel się
Oceń

Napisz komentarz
Komentarze
Reklama
Ostatnie komentarze
Autor komentarza: LupusTreść komentarza: Narazie zabawa. Oglądaliśmy rzuty. Grzmi tylko oszczepniczka małolatka U-14. Za rok prawda o potędze wyjdzie albo nie. Kto wejdzie na bieżnię, ten jest lekkoatletą, a ten kto z nimi jest na bieżni jest trener z nazwy. Data dodania komentarza: 16.05.2023, 20:44Źródło komentarza: Lekkoatletyka. Sukcesy brodnickich biegaczyAutor komentarza: KuracjuszkaTreść komentarza: Ale NUMER opisał super Redaktor Bogumił! A tak naprawdę - to z czekaniem do sanatorium - to też numer i to w kolejce długiej! A tyle dajemy na NFZ, by zdrowym być i marzyć, by mieć wciąż te dzieścia lat.. kuracjuszka, ale jeszcze bez numeru.....Data dodania komentarza: 11.05.2023, 20:13Źródło komentarza: Sanatoryjny numer 4457Autor komentarza: joko Treść komentarza: Niech się wasz trener nie chwali . Słyszałem ze dawniej jemu wszystkie plany przysyłał i był na obozach jakiś trener z Iławy. Dlatego w mukli miał nawet mistrzów Polski na 400m i w sztafetach. Teraz leci na jego planach, ale wyników medalowych to oni od 6 lat nie mają, bo z tego trenera zrezygnował. Mukla ma nawet dobry do LA stadion a lepiej żeby miała dobrego trenera do medali. Chyba że wpadnie mu jakiś zawodnik co był już mistrzem Polski, to może zrobi z niego mistrza województwa. Data dodania komentarza: 09.04.2023, 09:00Źródło komentarza: Lekkoatletyka. Pot i ciężka pracaAutor komentarza: lolek Treść komentarza: Mierne ta wyniki latem mieliścieData dodania komentarza: 08.04.2023, 20:30Źródło komentarza: Lekkoatletyka. Pot i ciężka pracaAutor komentarza: WiKTreść komentarza: Życzę powodzenia i zachwyconych gości. Oczywiście ciekawa jestem jak kaczka się udała?Data dodania komentarza: 07.04.2023, 23:17Źródło komentarza: Kaczka faszerowana kasząAutor komentarza: CzesiaTreść komentarza: Super Wiesiu! Takie danie po nowemu zrobię na te Święta, bo do tej pory głównym dodatkiem był ogrom jabłek... Dzięki za przepis.. Dam znać, jak smakowała gościom... pozdrawiam już z apetytem! CzesiaData dodania komentarza: 07.04.2023, 17:17Źródło komentarza: Kaczka faszerowana kaszą
Reklama
Reklama